از هرمنوتیک فلسفی گادامری تا ساختارشکنی دریدایی

از هرمنوتیک فلسفی گادامری تا ساختارشکنی دریدایی

در غالب پژوهش ­های انجام­ شده، هرمنوتیک فلسفی گادامری را در برابر ساختارشکنی دریدایی قرار داده ­اند و بر تقاوت­ها و تقابل­هایشان تأکید کرده ­اند.

این پژوهش برآن است که با برقراری تناظر مفهومی میان این دو جریان مهم تفسیری معاصر، ضمن اشاره به تفاوت­ها، همدلانه، و با توجّه به آثار و نوشته ­های گادامر و دریدا، بر همانندی و همسویی ­های مفردات اندیشه­ هایشان تأمّل و درنگ تازه­ای داشته باشد؛ بدین ­منظور، مقاله حاضر به طرح و شرح  تلقّی گادامر و دریدا از مفاهیمی چون: زبان و نشانه، حقیقت و معنا، تفسیر، و روش پرداخته‌است و نشان می­ دهد که گادامر و دریدا در احکامی چون: هستی فی ­نفسه دارای انشتقاق و در خود متفاوت است، رد مدلول استعلایی، ظهور خودکفاترین وجه زبان در نوشتار، مخاطره ­آمیز بودن گفتار و نوشتار در ایجاد ابهام و فریب، عدم باور به تفسیر و حقیقت واحد، انضمامی­ و سیّال بودن فهم، خلق و آفرینش معنا، نفی روش و... از جهت مناسبات فکری به هم نزدیک می­ شوند و با یکدیگر هم­ داستان ­اند. این پژوهش تلاش می‌کند پاره‌ای از بدفهمی‌های نظری رایج درباب هرمنوتیک فلسفی و ساختارشکنی را برطرف نماید.