تأثیر بازخورد خود کنترل، آزمونگر کنترل و جفت شده بر یادگیری مهارت پرتاب دارت کودکان بیش فعال/نقص توجه

هدف از پژوهش حاضر، مطالعۀ تأثیر بازخورد خودکنترلی، آزمونگرکنترلی و جفت شده بر یادگیری تکلیفی پرتابی دارت در کودکان 11-8 سالۀ مبتلا به اختلالات طیف بیش فعال/نقص توجه شهرستان اهواز بود. نمونۀ آماری پژوهش شامل 40 کودک بود که به صورت تصادفی ساده در چهار گروه بازخورد خودکنترلی، آزمونگر کنترلی، جفت شده و کنترل قرار گرفته و به تمرین مهارت پرتاب دارت با دست برتر در 6 جلسه  و هر جلسه 2 دسته کوشش 10 تایی در مرحله اکتساب پرداختند. پس از 24 ساعت، آزمودنی ها در آزمون یادداری که شامل 10 کوشش بدون دریافت بازخورد بود شرکت کردند سپس در شرایطی متفاوت در مرحله انتقال که شامل یک دسته 10 کوششی بدون بازخورد بود، شرکت نمودند. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد که در تمامی مراحل یادگیری گروه بازخورد خودکنترل عملکرد بهتری نسبت به سه گروه دیگر داشته و تفاوت مابین گروه خودکنترلی با گروه های دیگر معنادار بود (p<0.05). این یافته ها تأیید مجددی بر این نکته می باشد که ارائۀ بازخورد به صورت خودکنترلی حتی در کودکان با اختلالات ژنتیکی در فرایند یادگیری و افزایش انگیزش و اعتماد به نفس در یادگیرنده برای یادگیری سودمند می باشد.