بررسی رابطه بین عوامل شخصی و سازمانی افراد بر توانمند سازی آنها از دیدگاه روانشناسان

مقدمه: توانمندسازی به عنوان یک ساختار انگیزشی و امیدی است متشکل از قدرت بخشیدن به پرسنل که امروزه به عنوان عنصر عمده اثربخشی مدیریت در سازمان ‌ها شناخته شده‌اند در سازمان ‌های بهداشتی مراقبتی با فراهم کردن منابع، حمایت‌ها، فرصت ‌ها و اطلاعات لازم برای پرسنل به ویژه روانشناسان می ‌توان به توانمند کردن آنها دست پیدا کرد. توانمندسازی برای شکوفایی استعداد نهفته روانشناسان جهت بهره ‌وری بیشتر آنان در سازمان مؤثر می‌ باشد.

مواد و روش‌ ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی است نمونه پژوهش شامل 190 از روانشناسان استان یزد می‌باشند ابزار گردآوری داده‌ ها پرسش ‌نامه دو قسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و 41 سؤال محقق ساخته در مورد عوامل فردی و سازمانی مؤثر در توانمندسازی پرسنل از دیدگاه روانشناسان می‌باشد که از مقیاس لیکرت جهت دادن جواب استفاده شد. اطّلاعات با استفاده از نرم‌افزار spss نسخه 22 در سطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج: نتایج نشان می‌دهد نگرش روانشناسان در مورد تحبر کار بالا و مثبت است ولی نگرش آنها در سطح سازمانی در مورد موقعیت و جایگاه واقعی آنان مثبت نیست در مورد نگرش آنها از نظر عوامل فردی در مورد تحت کنترل بودن موانع محیط و محدودیت‌های آن پایین است ولی در مورد مهم بودن کار که به منزله تعهد شغلی اس نگرش بالا و مثبت می ‌باشد.

بحث و نتیجه‌گیری: از دیدگاه روانشناسان جایگاه واقعی آنان و هم چنین امنیت و سلامت کارکنان مورد توجه نیست و باید روانشناسان به سمت شناسایی جایگاه واقعی خود و سلامت خود گام بیشتری بردارند.