ارزیابی و برنامه ریزی کاربری اراضی شهری با تاکید بر توسعه منطقه ای با استفاده از gis (مطالعه موردی: منطقه یک تهران)

برنامه ‌ریزی کاربری اراضی شهری به‌ مثابه آمایش اراضی شهری، به چگونگی استفاده و توزیع و حفاظت اراضی، ساماندهی مکانی - فضائی فعالیت ها و عملکردها بر اساس خواست و نیازهای جامعه شهری می‌پردازد و انواع استفاده از زمین را مشخص می‌کند. هدف این پژوهش شناخت و ارزیابی کاربری ‌های شهری از منظر عدالت اجتماعی به ‌منظور دستیابی به معیارهای مناسب و اصول برنامه‌ریزی توسعه پایدار شهری است.  نوع پژوهش ازنظر هدف کاربردی و ازنظر روش توصیفی – تحلیلی است که با در نظر گرفتن دو شاخص مهم و مؤثر در کاربری اراضی و به‌ کارگیری نرم‌ افزارgis  و مدل ضریب مکانی lqi کاربری‌های شهری در سطح منطقه یک تهران را مورد بررسی و ارزیابی کمی و کیفی می‌ کند. محاسبات آماری سرانه استاندارد کاربری نشان داد که همه مناطق در اکثر کاربری ها نسبت به سرانه استاندارد جهانی و کشوری پایین بوده و استاندارد مناسبی ندارند. هم چنین نتایج بررسی بر اساس شاخص ضریب مکانی در منطقه مور مطالعه نشان داد که کاربری-های فرهنگی، سیاسی، آموزشی، فضای سبز، آموزش عالی، منطقه نظامی، پارک، تفریحی، ورزشی و خالی دارای ضریب مکانی بالاتر از یک و وضعیت مناسب تری دارند در حالی که کاربری های اداری، عمومی، تاسیسات و تجهیزات، درمانی، صنعتی، مذهبی، مسکونی، جهانگردی و پذیرایی و حمل‌ و نقل دارای ضریب مکانی کمتر از یک می باشند.