نقش ابعاد ماهوی و روی های طرح های توسعه شهری (جامع و تفصیلی) در سرمایه اجتماعی ساکنان شهر با توجه به شاخص های توسعه اجتماعی؛ پایداری اجتماعی و اجتماعات پایدار

مقاله نقش ابعاد ماهوی و روی های طرح های توسعه شهری (جامع و تفصیلی) در سرمایه اجتماعی ساکنان شهر با توجه به شاخص های توسعه اجتماعی؛ پایداری اجتماعی و اجتماعات پایدار

در تعریف پایداری اجتماعی، گروهی از محققان به چهار عنصر اصلی و تعیین کننده اشاره کرده اند: عدالت اجتماعی، همبستگی اجتماعی، مشارکت و امنیت. در این معنا، مولفه هایی چون فرصت های برابر و توام با پیشرفت برای تمامی انسان ها، زندگی همراه با تعاون و همکاری، فرصت هایی برابر برای تمامی افراد در جهت ایفای نقش های اجتماعی به همراه امنیت انرار معاش و ایمنی سکونتگاه های انسانی در برار مخاطرات طبیعی، مبنای سنجش پایداری اجتماعی قرار گرفته اند. در شاخ های از علوم اقتصادی به نام اقتصاد توسعه، برای مقایسه سطح توسعه یافتگی کشورها شاخص هایی را در نظر می گیرند. بعضی از این شاخص ها صرفاً اقتصادی است ولی برخی دیگر از شاخص ها توسعه اجتماعی را نیز در بر می گیرند. علاوه بر آن می توان بیان داشت که منابع و متون رابطه دو سویه سرمایه اجتماعی و توسعه را تائید می کنند ابعاد و آثار توسعه را می توان کارایی نهادی، افزایش سطح آموزش و رفاه کودکان، کاهش خشونت های شهری، کاهش نزاع و درگیری، برتری اقتصادی افراد، کاهش مرگو میر، بهبود وضع سلامت، احساس خوشبختی، اعتماد به حکومت و شکل گیری تشکل های بهره برداری از زمین نام برد. در طرح های توسعه شهری در ایران با هدف نظم دهی به فرایند شهرنشینی کشور و هدایت آگاهانه توسعه شهرها در راستای اهداف کلان تهیه طرح های توسعه شهری (طرح جامع و طرح تفصیلی) در ایران مبتنی بر شیوه های سنتی و عاری های بوده و مبانی فکری این طرح ها نشأت گرفته از الگوهای شهری غرب است، مربوط به زمانی که اساس نظریه تهیه طرح های جامع، لزوم و فایده آن در جوامع غربی مورد تردید واقع شده است. در صورتی که طرح های جامع: تنظیم سیاست های توسعه (کالبدی) شهر بر مبنای نیازهای جامعه شهری و بر پایه امکانات موجود و بالقوه شهر و طرح های تفصیلی: تنظیم برنامه های مفصل و انجام اقدامات جز به جز در مناطق و محلات شهری و طراحی آن ها در پژوهش با توجه به تعاریف و شاخص های زیربنایی سرمایه اجتماعی (اعتماد اجتماعی، انسجام اجتماعی، مشارکت اجتماعی، آگاهی اجتماعی و تعامل اجتماعی) در ابعاد ماهوی و روی های تهیه و اجرای طرحهای توسعه شهری (جامع و تفصیلی) جایگاه لازم را نداشته است.