مقایسه روش ضرایب لنگر خمشی، روش خطوط تسلیم و روش نواری در طراحی دال های بتن آرمه

در آیین نامه ها و کتب مختلف روش هایی برای طراحی دال های بتن آرمه ارائه شده است که هر یک تحت شرایط خاصی قابل استفاده می باشند. برای طراحی نوعی از دال که شرایط طراحی دو یا چند روش خاص را دارد، یافتن روشی که علاوه بر تامین ضوابط ایمنی و بهره برداری، به اقتصادی تر شدن طرح نیز کمک می کند می تواند مورد توجه قرار گیرد. از میان روش های گوناگون، روش ضرایب لنگر خمشی، روش خطوط تسلیم و روش نواری از روش های ذکر شده در آیین نامه های طراحی برای طراحی دال ها می باشند که مقایسه بین این روش ها از جنبه های گوناگون همواره مدنظر بوده است. در این مقاله یک دال 3 دهانه در 3 دهانه ای را که هر پانل آن در چهار طرف بر روی تیر قرار دارد را انتخاب نموده و سپس طول دهانه (شرقی غربی) در دال به گونه ی تغییر داده می شود که نسبت عرض به طول دهانه در همه پانل ها برابر 0.5، 0.6، 0.7، 0.8، 0.9 و 1 باشد، دال های انتخابی شرایط استفاده از 3 روش مذکور را دارند. در تحلیل دال ها برای هر یک از نسبت های قید شده ابعاد تیر و ستون یکسان می باشد و با توجه به ابعاد دال، تیر، ستون و روش طراحی ضخامت دال بدست آمده و سپس دال ها بر اساس آیین نامه بتن ایران طراحی شده که نتایج نشان می دهد که در روش های طراحی دال ها به ترتیب روش خطوط تسلیم، روش نواری و روش ضرایب لنگر خمشی به لحاظ اقتصادی آرماتور کمتری مورد نیاز است همچنین مقدار بتن مورد نیاز در روش خطوط تسلیم و روش نواری یکسان و کمتر از روش ضرایب لنگر خمشی است.