اثر دگزامتازون و استرس شنا بر تعدیل درد در دو روش ارزیابی درد در موش سوری

سابقه و هدف: نتایج مطالعات قبلی نشان داده اند که احتمالاً گلوکوکورتیکوئیدها بر تعدیل دردهای حاد و مزمن اثر می گذارند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر استرس حاد شنا و دگزامتازون (به عنوان آگونیست گیرنده گلوکوکورتیکوئیدی) بر درد حاد، در دو روش ارزیابی درد (hot plate ,tail flick) در موش سوری است.

مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 60 سر موش سوری نر از نژاد آلبینو در 6 گروه 10 تایی و با وزن 25 تا 30 گرم در هر مدل ارزیابی درد استفاده گردید. دگزامتازون با دوزهای 0.5، 1 و 2 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن، یا هم حجم آن اتانول 2 درصد و سالین به صورت زیر جلدی 30 دقیقه قبل از انجام آزمون ها به همه موش ها تزریق شد. برای ایجاد استرس حیوان ها یک دقیقه در آب سرد (18 تا 22 درجه سانتی گراد) شنا کردند. 3 دقیقه بعد از استرس و 33 دقیقه بعد از تزریق دگزامتازون، تمام موش ها توسط هر دو روش ارزیابی درد مورد آزمون قرار گرفتند. ملاک ارزیابی درد در آزمون tail flick، اندازه گیری زمانی بود که حیوان در ا ثر احساس درد دم خود را تکان داده و تابش اشعه قطع می شود که آن را زمان پاسخ به درد یا زمان latency می نامند. این زمان با حساسیت دهم ثانیه توسط دستگاه به ثبت رسید. در hot plate نیز زمانی که حیوان شروع به لیسیدن پاهای جلویی و یا بالا بردن پاهای عقبی (پرش) می کرد به عنوان نقطه پایان و شاخص درد در نظر گرفته شده است.

یافته ها: نتایج نشان داد که استرس آب سرد و دگزامتازون با دوزهای 0.5 و 1 میلی گرم در کیلوگرم به طور معنی داری پاسخ دهی حیوان ها را به محرک های دردزا در هر دو مدل کاهش داد (0.01p<). دگزامتازون با دوز 2 میلی گرم در کیلوگرم تاثیر معنی داری نداشت، در حالی که اثرات استرس به تنهایی نسبت به دگزامتازون بیشتر بود.

نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که استرس و فعال شدن گیرنده های گلوکوکورتیکوئیدی سبب کاهش درد حاد (افزایش بی دردی) می شوند. برای پی بردن به مکانیسم های ضد درصدی استرس و گلوکوکورتیکوئیدها لازم است مطالعات و تحقیقات بیشتری انجام گیرد.