بررسی تاثیرات عامل معماری شناسی بر توسعه فضای سبز شهرها (نمونه موردی کلانشهر تبریز)

بسیاری از ما در شهرها زندگی می کنیم، ولی هنگامی که با کمی دقت به اطراف خود نگاه می کنیم، در می یابیم شهرها تبدیل به موزه هایی شده اند که نازیبایی ها را به نمایش گذاشته اند. فضای سبز از طرفی روح انسان ماشین زده شهری را با طبیعت آشتی داده، ایمنی روانی برقرار کرده و از طرف دیگر در بسیاری از موارد مهمترین عامل کاهش بار آلودگی های زیست محیطی به شمار می رود. شواهد حاکی است که جهان را یک بحران زیست محیطی تهدید می کند. تغییر آب و هوا، از دست رفتن تنوع زیستی و تخریب لایه ازن همه ناشی از فعالیت های صنعتی ما در دو قرن اخیر است. کوشش های جهانی بر روی ایجاد محیط طبیعی و حفظ محیط زیست در اکوسیستم های بزرگ متمرکز شده که شهرها نیز یکی از این اکوسیستم های بزرگ هستند و باید به سمت ایجاد توسعه پایدار شهری سوق داده شوند. توجه به فضای سبز به طور عام به عنوان ریه های تنفسی یک شهر تعریفی اغراق آمیز از کارکردهای آن نیست. از آنجا که اهمیت فضای سبز شهری در حیات شهر و پایداری آن و تأثیرات فیزیکی و طبیعی و اجتماعی آن در سیستم شهری انکارناپذیر است. فضای سبز شهری به عنوان کارکردی زیست محیطی از فضای شهر با هدف افزایش کیفیت زندگی زیستی و تعادل بخشی متابولیسم پیکره ی نظام شهری ارزیابی و طراحی می شود، که به طور کلی مدیریت فضای سبز شهری به عنوان بخشی از مدیریت شهری مسئولیت کلیه ی مراحل طراحی، کاشت، حفظ و نگهداری و توسعه ای فضای سبز را برعهده دارد. در این مقاله سعی شده است در ابتدا فضای سبز شهری و فضای سبز شهری کلانشهر تبریز مورد مطالعه قرار گیرد.