بررسی اثربخشی آموزش مهارت اجتماعی بر بهزیستی روان شناختی، افزایش خودکارآمدی، تاب آوری و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان

بررسی اثربخشی آموزش مهارت اجتماعی بر بهزیستی روان شناختی، افزایش خودکارآمدی، تاب آوری و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان

اﻣﺮوزه متغیرهای تحصیلی و روانی از جمله خودکارآمدی، پیشرفت تحصیلی، بهزیستی روان شناختی و تاب اوری ﺑﻪ ﻋﻨﻮان یﻚ ﺷﺎﺧﺺ ﻣﻬﻢ ﺑﺮای ارزیﺎﺑی ﻧﻈﺎمﻫﺎی آﻣﻮزشی ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت اجتماعی بر بهزیستی روان شناختی، افزایش خود کارآمدی، تاب آوری و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان بود. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از لحاظ شیوه اجرا و گردآوری داده‌ها، نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش اموزان دختر مقطع متوسطه شهر تهران در منطقه 15 بودند که این تعداد برابر 1387 دانش آموز است. برای حجم نمونه، 30 نفر از دانش آموزان به گروه آزمایش و 30 نفر به گروه کنترل گمارده شدند. ابتدا بر روی هر دو گروه، پرسشنامه های تحقیق اجرا شد.

سپس ﺟﻠﺴـﺎت آموزش مهارت اجتماعی حسین خانزاده (۱۳۸۹) و کارتلج و میلبرن (۱۹۹۲) برای دانش اموزان گروه آزمایش اﺟﺮا شد. برای گردآوری داده‌ها، با توجه به ماهیت موضوع، از پرسشنامه خودکارآمدی دانش آموز جینک و مورگان (۱۹۹۹)، پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف (فرم کوتاه) و پرسشنامه تاب‌ آوری کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش مهارت اجتماعی بر بهزیستی روان شناختی، افزایش خود کارآمدی، تاب آوری و پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان تاثیر معناداری دارد. به برنامه‌ریزان آموزش و پرورش پیشنهاد می‌گردد با تشکیل کارگاه‌های آموزشی مهارتهای اجتماعی ویژه، نسبت به ارتقای دانش و تجربه مشاوران و مربیان پرورشی اقدام نموده تا آنان بتوانند در این زمینه دانش آموزان را یاری دهند.